در شب دلتنگی گم گشته ام،در دریای غربت غرق شده ام ،در صحرای تنهایی آواره ام
اسیر شده ام،اسیر.. اسیر دلتنگی ،اسیر غربت،اسیر تنهایی ... وتنهایی غریب ترین احساس آدمی در عرصه گیتی آنگاه که در میان آدمیان هم نفسی نمی یابد آنگاه که پژواک کلماتش در پژواک هوا محو می شود آنگاه که جز تاریکی نمی بیند جز سکوت نمیشنود جز رنج احساس نمکند و روزنه ای برای امید واری در دل نمی یابد . آنگاه که خود را تنهاترین میپندارد ،گویی پیرامونش هیچ چیز وجود نداشته وندارد . همان تلخ ترین زمان ،همان هنگام که فکر میکند او را از دست داده است . این لحظه ایست که دیگر هیچ نمیخواهد ،با خود میگوید دیگر ماندن برای چه؟ دم وباز دم به چه منظور؟ تنهایی سخت است ،بی او بودن سخت است ، بی او سپردن زمان ،حتی یک آن دشوار است ،نفس در سینه سنگین است ....... شب فرا می رسد،سحر نزدیک میشود ،دیدگان بی تاب میشوند وقطره ای بر سیاهی صورت میلغزد تا ردی از نور بر آن ایجاد کند ،تا مجوز عبورت از ظلمات تنهایی باشد وغرور حضور را حس کنی ووجودت را تماشا کنی ، ببینی که هستی و گرمای مهربانی او رادر قلب خود بیابی و صدایش را را بشنوی که می خواندت ،می خواندت به سوی خویش تا به تو بنمایاند که او هیچ گاه ترا ترک نکرده و تو خود بر دیدگانت پرده افکندی تا نبینیش ،بر دلت مهر زدی تا یابیش،سکوت کردی تا نخوانیش... واکنون فریاد برآور دلتنگی را ،تنهایی را وغربت را فریاد برآور بخوانش واو چه زود لبیک میگوید چه زود لبیک میگوید زود لبیک میگوید