پاسخ

متن زیر پاسخی است به نوشته ای از شراب شیدایی که امید سعادتش دارم

خوب بودن سخت است نه سخت تر از بد بودن،ماندن سخت است است نه سخت تر از رفتن و

آنچه سببش است همان تصمیم است و اراده.

باز آمدی ، خوش آمدی اما بدانکه سوز است که به صدا جان میبخشد،و صدای بی سوز چون

سراب بی اثر است

گفتی اینجا هیچ کس به هیچکس نیست ،چشمانت را بستی و این را گفتی ...

چرا فکر کردی نیست کسی که بشنود ؟؟؟مطمئنی که به دنبال شنونده، گردیده ای .. آنگاه گفته

 ای که نیافته ای؟؟؟!!!!

و اگر یقین داری که نیست ،دیگر چه لزومی به گفتن ،پس خود نیز نمی دانی که کسی هست یا نه!!!

درنیافتم که چگونه می خواهی تن را و یا روح را به اشتراک بگذاری که بدنبال چاره ای باشم که رهنمودت گردد.

و که دیده که نجوا را در کوی وبرزن فریاد زنند ؟؟!!

و من تنهاییم آنگاه است که از او اندکی فاصله میگیرم و تو آن را چه میدانی ...من همیشه سعی

دارم از آن بگریزم وبدان افتخار میکنم وهلاک می شوم اگر روزی بدانم که تنهایم.

بنظر میرسد که ناله ات بس دلخراش است و رویاهایت بی پایان و گلایه هایت دردمندانه...

و البته بودن من نیز از آن روی افتخار است که زمانی به فریاد :"الست بربکم" پاسخ "بلی " را داده

 ام ،گر چه اکنون از آنچه هستم سرافکنده ام.

ومولایم سرور ساجدین فرمود:"خدایا میترسم از آنکه چیزی که بدان یقین دارم و بر آن اساس عمل

 میکنم نا صواب باشد"

ودر میان کلمات پروردگارم به این جمله علاقه ای بس عجیب دارم که فرمود "کَتَبَ عَلَی نَفسِهِ الرَحمََة"

و" سکوت سرشار از نا گفته هاست" و پرسشها تعیین کننده سوی زندگی وتمام حالتها قابلیت

این را ندارند که به واژگان تبدیل شوند پس سعی بیهوده مینماید...

و دوست دارم اشک بریزم،ناله کنم، مویه کنان و موی کنان از او بخواهم که "موقن" ام گرداند .

و دوست داشتن را از او آموخته ام ومنتهای خوبی آرامش وزیبایی نزد خود اوست.

دست میگشایم به سوی کسی که دستم را بگیرد اما نه برای اینکه یک جا بمانم ،نه،برای اینکه

 کمک کند تا حرکت کنم و هر لحظه شروعی دوباره را آغاز نمایم.

یا حق.